سرمایه در گردش در طرح توجیهی

سرمایه در گردش (Working Capital)

نکات مهم در محاسبه سرمایه در گردش طرح توجیهی

سرمایه در گردش خالص یک سال، معادل کسری از هزینه های تولید کل سال مورد نظر است که جهت تامین مالی یک دوره تولیدی در همان سال لازم است. طول یک دوره تولیدی ممکن است یک روز، یک ماه تا یک سال باشد. البته سرمایه در گردش میتواند از مجموع هزینه های تولید یک سال نیز بیشتر باشد که نمونه های کمی دارد.
به بیان دقیق تر، سرمایه در گردش مورد نیاز یک دوره، میزان سرمایه ای است که برای خرید و تامین اقلام نیازمندی یک دوره تولیدی به علاوه کالای ساخته شده و کالای در جریان ساخت تعیین شده لازم است. جهت درک بهتر این موضوع، کافی است، ابتدای دوره دوم تولید را تصور نمود. در حالی که هنوز بخشی از سرمایه ی تزریق شده در قالب کالای در جریان ساخت و کالای ساخته شده درگیر است، ملزم به تامین نیازمندی های دوره بعدی هستیم. همچنین، چنانچه فروش محصول به صورت نقدی نباشد، حسابهای دریافتنی نیز به مبلغ سرمایه در گردش اضافه میشود.
سرمایه در گردش تعیین شده، هر بار جهت تامین نیازمندی های یک دوره تولیدی خرج می‌شود و مجدداً از درآمد انتهای دوره به سیستم تولیدی بازگردانده میشود. در واقع، سرمایه در گردش، بین دوره های تولیدی در طول سال ها در گردش است.
سرمایه در گردش، برای طرح هایی که تولید روتین و تکرار شونده دارند مفهوم دارد و طرح هایی که با هدف تولید یا ساخت یکباره یک برج/کارخانه/نیروگاه/هتل/بیمارستان/پالایشگاه/پتروشیمی/واحد صنعتی یا هر مجموعه تولیدی یا خدماتی اجرا می‌شوند، سرمایه در گردش ندارند و برای تامین مالی آنها، می‌بایست کل هزینه ها را تامین مالی نمود.
سرمایه در گردش خالص یک دوره م‌یتواند نسبت به دوره قبل کاهش یاید. چنین حالتی زمانی پیش می آید که یا حجم تولید کاهش یابد و یا قیمت اقلام نیازمندی های تولید. در این حالت، زمانی که سرمایه در گردش خالص یک دوره نسبت به دوره قبل آن کاهش یابد، آنگاه میزان افزایش در سرمایه در گردش خالص آن دوره منفی خواهد بود.
مقدار سرمایه در گردش خالص یک دوره، از تفاضل دارایی های جاری و بدهی های جاری آن دوره به دست می آید.
سرمایه در گردش خالص یک دوره = دارایی های جاری – بدهی های جاری
Net Working Capital = Current Assets – Current Liabilities
دارایی های جاری، به آن دسته از دارایی ها گفته می‌شود که در دوره های کوتاه تر از یک سال به صورت طبیعی به پول نقد (یا طلب) تبدیل خواهند. به عنوان مثال، مواد اولیه داخل انبار اولیه، کالای ساخته شده داخل انبار نهایی، کالای در جریان ساخت پای خط تولید، حساب های دریافتنی (حاصل از فروش نسیه) و همچنین تنخواه که به آن موجودی نقد یا پول در دست نیز گفته می‌شود که خود پول نقد است. در مقابل، دارایی های ثابت، آن دسته از دارایی هایی هستند که به طور طبیعی در دوره یک ساله تبدیل به پول نقد نخواهند شد، مثل زمین، ساختمان و ماشین آلات.
بدهی های جاری نیز، آن دسته از بدهی های شرکت است که در دوره های کوتاه تر از یک سال می‌بایست پرداخت گردند؛ مثل حساب های پرداختنی که از طریق خرید های نسیه ایجاد می‌شوند. در مقابل نیز، بدهی های بلند مدت، به واسطه اخذ وام های بلند مدت ایجاد می‌شوند.
در نرم افزار کامفار، دارایی های جاری به سه بخش “موجودی ها”، “موجودی نقد” و “حسابهای دریافتنی” تقسیم شده است که در نسخه انگلیسی، با اصطلاحات “Cash In Hand”، “Inventory” و “Account Receivable” عنوان شده اند.
در طرح هایی که تولید محصولات، یک یا چند دوره در سال و به صورت موازی انجام می‌شود و کلیه عملیات تولیدی به صورت همزمان در هر سری انجام میشود (سیستم غیر خط تولیدی)، آنگاه در محاسبه سرمایه در گردش طرح، روزهای پوشش کالای در جریان ساخت معادل صفر در نظر گرفته می‌شود، و روزهای پوشش مواد و قطعات اولیه مصرفی، معادل با طول هر دوره تولیدی در نظر گرفته خواهد شد.
با وجود اینکه در بخش ورودی‌های نرم‌افزار کامفار، در جدول آخر در سرفصل سرمایه در گردش که مربوط به حساب‌های پرداختنی است، امکان پرداخت اعتباری (چکی یا نسیه) برای تامین نیازمندی‌های فاز بهره‌برداری طرح نیز وجود دارد، اما در پروسه تدوین طرح‌های توجیهی مرسوم است که به جهت محاسبات محتاطانه‌تر، امکان استفاده از خریدهای اعتباری و غیرنقدی در نظر گرفته شود و کلیه مقادیر روزهای پوشش در این جدول، صفر شوند و با فرض پرداخت‌های نقدی محاسبات انجام شود که در این صورت، مقدار سرمایه در گردش، بیشتر و دست بالاتر محاسبه خواهد شد. اما در صورتی که عُرف بازار در خصوص محصول مورد نظر، فروش‌های اعتباری و غیرنقدی باشد، مرسوم است که حساب‌های دریافتنی، متناسب با عرف بازار ثبت شود که باز هم به معنای استفاده از سناریوی محتاطانه و بدبینانه است.
در برخی طرح ها، یک یا چند آیتم از اقلام هزینه های فاز تولید، چند سال یک بار انجام می‌شود. مثل برخی بذرها در طرح های کشاورزی که به عنوان مواد اولیه مصرف میشود و همچنین هزینه اورهال دوره ای در طرح های نیروگاهی و پتروشیمی که در سرفصل هزینه های نگهداری و تعمیرات ثبت می‌شود. بنابراین، هزینه های تولید و به تبع آن سرمایه در گردش خالص، افزایش و بعد کاهش چشمگیر خواهد داشت. در این موارد، به جهت ساده سازی مدل محاسبات، مرسوم است که هزینه مورد نظر به تعداد سال های مربوطه تقسیم شود و سرشکن سالانه هزینه مربوطه به صورت ثابت و یکنواخت ثبت شود. منبع: